การเริ่มต้น

ไวโอเลต้าได้ซื้อหนังสือพิมพ์ห้าหรือหกฉบับเพื่อตรวจสอบโฆษณาการฝึกอบรมทางการเงิน เธอจดที่อยู่และหมายเลขโทรศัพท์ของโฆษณาเหล่านี้แล้วโทรไปทีละหมายเลข เมื่อไวโอเลต้าโทรเสร็จ เธอก็รู้สึกสับสน แทบทุกศูนย์การฝึกอบรมให้การต้อนรับอย่างจริงใจซึ่งมีการแนะนำรายละเอียดมากมาย และพูดอย่างมั่นใจว่าพวกเขาสามารถทำให้ผู้เรียนเข้าสู่วงการนี้และประสบความสำเร็จได้ในระยะเวลาอันสั้น การทำกำไรดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ยกเว้นคำโฆษณาจากที่เดียวที่ดูเหมือนจะเป็นการสรรหาผู้เรียนจากบุคคลทั่วไป โฆษณานั้นอยู่ในมุมเล็กๆ ของหนังสือพิมพ์

การพูดคุยแรก

เมื่อไวโอเลต้าโทรไปหมายเลขนั้น เสียงของชายชราแหบแห้งเหมือนเพิ่งตื่นขึ้นมา “คุณอยากเป็นผู้เชี่ยวชาญฟิวเจอร์ส หรืออยากเป็นผู้ชนะ?” เขาถามไวโอเลต้าไวไว ในขณะที่ไวโอเลต้ายังไม่เข้าใจ “มันแตกต่างกันไหม?” “แน่นอน! ความแตกต่างอยู่ที่ว่าฝ่ายแรกคือแพะ ขณะที่อีกฝ่ายคือหมาป่า” “ไม่เข้าใจ! ฉันยังไม่เข้าใจ” “ถ้าคุณต้องการงานในวงการนี้และต้องการเป็นมืออาชีพที่มีรายได้ปีละสองแสนดอลลาร์ ก็ให้เลือกเป็นแพะ ถ้าคุณไม่ต้องการงานและต้องการเงินที่ไม่เป็นที่คาดการณ์ได้ นั่นคือหมาป่า” “เงินที่ไม่เป็นที่คาดการณ์ได้คืออะไร?” “มันคือเงินที่ไม่มั่นคงวันนี้อาจมีพรุ่งนี้อาจไม่มี เงินนี้ไม่ใช่เงินเดือนหรือค่าคอมมิชชั่น แต่มันขึ้นอยู่กับการเสี่ยงและการเล่นการพนัน” “โอ้! เข้าใจแล้ว” ไวโอเลต้าชอบเสียงแบบนี้

การสำรวจต่อไป

“ตอนนี้คุณมีนักเรียนกี่คน?” ไวโอเลต้าถาม “ไม่มีแม้แต่คนเดียว!” ไวโอเลต้าแปลกใจที่เขาบอกความจริง “คุณไม่มีนักเรียนเลยจริงๆ เหรอ?” “ใช่!” “แล้วคุณสามารถแนะนำใครสักคนที่คุณเคยฝึกสอนให้ฉันได้ไหม?” “ไม่ ผมไม่เคยมีนักเรียนเลย” “โอ้ แบบนี้ ... ขอถามหน่อย! คุณประสบความสำเร็จในตลาดฟิวเจอร์สไหม?” “ผมคือคนล้มเหลว!” “ถ้าอย่างนั้นคุณจะทำให้ฉันได้เรียนรู้ทักษะจริงๆ ได้อย่างไร?” “นี่ฉันไม่สามารถรับประกันได้!” “โอ้! เป็นแบบนี้ ก็ให้ฉันพิจารณาอีกสักหน่อย!” “โอเค! คุณพิจารณาสิ สวัสดี!” พูดจบเขาก็วางสายโทรศัพท์ ไวโอเลต้าในใจคิดว่าเขาตรงไปตรงมาเกินไป เขาไม่ใช่คนที่มีลักษณะพ่อค้าประจบประแจงให้ฉันไปเรียนรู้ที่นั่น

การพิจารณา

ไวโอเลต้าได้วงกลมตัวเลขของคนนั้นไว้ในโทรศัพท์ของเธอ จากนั้นเธอก็จุดบุหรี่แล้วเริ่มเดินไปมาในห้อง “ฉันจะเลือกยังไง?” ทั้งคืนไวโอเลต้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ สุดท้ายเธอตัดสินใจไปดูกลางใหญ่ก่อน เมื่อเข้าใจสถานการณ์แล้วจะตัดสินใจอีกครั้ง วันรุ่งขึ้น ไวโอเลต้าไปที่ศูนย์การฝึกอบรมใหญ่สามแห่ง เธอได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นและได้รับโบรชัวร์มากมาย เมื่อไวโอเลต้ากลับถึงบ้าน เธอวิจารณ์โบรชัวร์เหล่านั้นอย่างละเอียดแล้วเลือกแห่งหนึ่งเธอคิดว่าปัญหานั้นถูกแก้ไขแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอก็ดูเหมือนจะถูกเรียกโดยเสียงอื่น เสียงนั้นวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ คอยกระตุ้นให้เธอระลึกถึงคนเมื่อวานที่เธอโทรไป “เลือกของฉันทำผิดหรือเปล่า?” ไวโอเลต้า ถามตัวเอง “ฉันควรมองชีวิตด้วยวิธีที่ไม่เป็นทางการหรือเปล่า?” ไวโอเลต้าเครียด ในขณะเดียวกัน ก็ถูกดึงดูดให้เข้ากับคำตอบที่ไม่แน่นอนของชายคนนั้น

การโทรใหม่

เธอตัดสินใจโทรไปหาชายคนนั้นอีกครั้ง “อีกแล้วคุณ!” ชายคนนั้นพูดเสียงเพลียเมื่อได้ยินเสียงเธอ “ใช่! ฉันพูดตามตรง ฉันยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะตามคุณ หรือฟังบทเรียนจากศูนย์มาตรฐาน” ไวโอเลต้า กล่าว “ถ้าผมเป็นคุณ ผมไปเรียนที่ศูนย์มาตรฐาน” “ทำไมล่ะ? คุณไม่คิดที่จะสร้างความมั่นใจให้ฉันเพื่อเป็นนักเรียนของคุณไหม?” “ผมเชื่อในโชคชะตา ผมไม่ต้องการทำในสิ่งที่คนอื่นไม่ต้องการหรือไม่เต็มใจทำ” “ถ้าผมเป็นนักเรียนของคุณ คุณจะจัดการการสอนผมอย่างไร?” “ผมยังไม่คิดเลย!” “โอ้! ไม่มีแผนสอนเลยเหรอ?” “ต้องบอกตามตรง ผมไม่มี” “แล้วคุณจะสอนผมอย่างไร?” “ผมพูดไม่ออก” ไวโอเลต้าขมวดคิ้วมากขึ้น “ค่าเรียนของคุณคือเท่าไหร่?” “ไม่รู้ ให้จ่ายเท่าที่ต้องการเถอะ” “เอาล่ะ! ผมพูดตรงๆ ตอนนี้มีเงินอยู่ 700 ดอลลาร์ ต้องอยู่ในนิวยอร์กอีกสามสัปดาห์” “โอ้! ดูเหมือนคุณจะเป็นนักเรียนที่จ่ายค่าเรียนไม่ไหว” “คุณหมายความว่าถ้าผมอยากไปหนังสือเรียนก็จะไม่สามารถจ่ายเงินได้เลย?” “คิดว่างั้น” “ถ้าฉันช่วยทำงานบ้าน แล้วคุณจะตกลงให้แลกเปลี่ยนด้วยวิธีนี้ไหม?” “ทำงานบ้าน?” เขาเงียบไปชั่วขณะ “ดูเหมือนว่าฉันยังไม่สามารถจ้างคนทำงานบ้านได้ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธ คุณทำอะไรได้บ้าง?” “ฉันสามารถทำความสะอาดห้องทำอาหารให้คุณค่ะ” “ขอผ่านไปนี่ได้หรือเปล่า?” เขากระตุ้นไวโอเลต้าอย่างประหลาด “ไม่มี!” ไวโอเลต้าตอบอย่างเร็ว “เงินของคุณมาจากไหน? ท่านจะจ่ายค่าใช้จ่ายในนิวยอร์กอย่างไร?” “พ่อแม่ให้เดือนละพันดอลลาร์” “โอ้! เอาล่ะ ฉันก็คงไม่สามารถหานักเรียนได้ ดังนั้นฉันอาจรับคุณเป็นนักเรียนฟรี แต่ฉันสามารถสอนคุณได้เพียงสามวันต่อสัปดาห์ และเฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น” “ทำไม? วันไม่ได้นิ?” “ตอนกลางวันมีงานอื่นต้องทำ” “แบบนี้!” ไวโอเลต้า รู้สึกสับสนชั่วขณะ แล้วถามด้วยน้ำเสียงปรึกษา “คุณพูดตรงๆ ว่าหมดหวังในตลาดฟิวเจอร์สเหรอ?” “ใช่ จริงๆ” “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็เริ่มสงสัยว่าคุณให้บทเรียนที่มีคุณภาพกับฉันได้ไหม” “นี่คุณเลือกได้ ฉันไม่บังคับให้คุณมาเรียน” “คุณชื่ออะไร?” “เจสซี ครอว์” “ฉันชื่อไวโอเลต้า มอนติลล่า” “โอ้ ยินดีที่ได้รู้จักมอนติลล่า ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันต้องไปนอนแล้ว” เขาพูดเสียงเย็นชา “โอ้! แล้วไปก่อนนะ!” ไวโอเลต้า วางโทรศัพท์และหลับตาหลังจากนั้นเธอก็คิดอย่างเงียบๆ เธอเริ่มรู้สึกต่อต้านการปฏิบัติที่เธอเข้าร่วมในตอนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการที่หนุ่มคนนี้ต้องการร่วมสนทนา นี่คือการต่อต้านเธอค้นหาคำว่า สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอตระหนัก

การไปพบ

แทนที่เขาจะต้อนรับเธออย่างอบอุ่น แต่การที่เขาแสดงความเย่อหยิ่งกลับเพิ่มความรู้สึกต่อต้านในตัวไวโอเลต้าให้มากขึ้น ถ้าคนข้างๆ เขาแสดงความกระตือรือร้น อาจจะทำให้ไวโอเลต้าเลิกคิดที่จะเรียนรู้ แต่การที่เขาเย็นชาและยโสทำให้ไวโอเลต้าเกิดแรงกระตุ้นทางจิตใจ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรไปอีกครั้ง “คุณอยู่บ้านวันพรุ่งนี้ไหม?” ไวโอเลต้า ถาม “อยู่!” “แล้วฉันจะไปหาคุณได้ที่ไหน?” “ตามหมายเลขนี้ในควีนส์” ไวโอเลต้า วางโทรศัพท์และส่ายหัว กล่าวว่า “ควีนส์ คนนี้อาจอาศัยอยู่ในย่านคนจน” ไวโอเลต้า รู้สึกว่านี่อาจดูเหมือนวุ่นวายเกินไป ในวันถัดมา ไวโอเลต้าเดินทางไปยังศูนย์การฝึกอบรมต่างๆ หลังจากนั้น เธอกินอาหารเย็นแล้วขึ้นรถไฟไปยังควีนส์ ควีนส์คือที่ที่คนยากจนในนิวยอร์กอาศัยอยู่ มีคนผิวดำและผู้คนที่มีสีผิวอื่นจำนวนมาก และมีความไม่ปลอดภัยสูง ไวโอเลต้าใช้เวลาหาเรือนี้ แต่ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะตก เธอในที่สุดก็มาถึงอพาร์ตเมนต์เก่าห้า ชั้นที่มีผนังเก่าที่แตกหัก และมีขยะมากมายอยู่ข้างนอก

การเข้ามาเยือน

ไวโอเลต้าเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ จากนั้นขึ้นไปชั้นสาม กดกริ่ง เธอได้ยินเสียงเดินช้าๆ ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู มีชายแก่หัวผมหยิกเต็มไปด้วยรอยย่นบนหน้า “คุณคือคุณครอว์หรือ?” ไวโอเลต้า ถาม แก่มองไวโอเลตามุมหนึ่งแล้วพยักหน้า “มาเถอะ มานั่งตรงนี้!” คุณครอว์บอก เสื้อผ้ายังเป็นชุดนอนเหมือนเพิ่งตื่น ไวโอเลต้า นั่งบนโซฟาเก่าช้าๆ แล้วยิ้มให้รอบตัว “ของทั้งหมดอยู่ในตู้เย็น ทำข้าวตามความชอบเลย! ฉันจะไปนอนพักสักก่อย” คุณครอว์สั่ง แล้วเข้าไปในห้องนอน หลังจากนั้นไม่นาน เธอได้ยินเสียงครอว์พลิกตัวบนเตียงตามด้วยเสียงกรนของผู้สูงอายุ “เชื่อไม่ได้” ไวโอเลต้า คิด “เขาคือใคร? ไม่มีการพูดคุยกันอย่างสุภาพพื้นฐานกับผู้มาเยือน และไม่กลัวว่าเป็นโจร ไปเถอะ เขาคงไม่ได้เห็นฉันในฐานะนักเรียน แต่เป็นคนงานบ้านที่ไม่เสียค่าใช้จ่าย” ไวโอเลต้าเดินไปที่ครัว เปิดตู้เย็น มีอาหารแน่นเยอะ ดูเหมือนว่าชายแก่ไม่ค่อยออกจากบ้าน การซื้อสินค้าครั้งเดียวสามารถใช้ชีวิตได้สองสัปดาห์อย่างสบายๆ ไวโอเลต้า พับแขนเสื้อขึ้นและทำอาหารเย็นด้วยความเร็วและวิธีการที่ง่ายที่สุด หลังจากนั้น เกิดความผิดหวังแต่ก็ตระหนักดีว่า ถ้าไม่พบความสามารถของคุณครอว์ ก็จะเป็นความล้มเหลว และเมื่ออาหารเย็นเสร็จสิ้น ไวโอเลต้า เคาะประตูห้องนอนเรียกชายแก่ “ตื่นเถอะ!” รอบนี้เขามีเสื้อผ้ามากขึ้นไม่ใช่ชุดนอนอีกต่อไป เขาใส่กางเกงและเชิ้ตนั่งที่โต๊ะอาหารและสั่งให้ไวโอเลต้ากินด้วย

การโต้ตอบ

ไวโอเลต้า ส่ายหน้า “ฉันทานอาหารเย็นมาก่อน” “โอ้!” คุณครอว์พยักหน้าแล้วเริ่มกินต่อไป เขาทานอาหารเงียบอย่างแน่ใจไม่สนใจกับไวโอเลต้าด้านข้าง ถามตรงไปตรงมาอย่างไม่เกรงใจ “อาหารเรียบง่าย” ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยกับการนี้เท่าไหร่ เขาเป็นคนที่ไม่สูงหรือสูงกว่านั้น ไวโอเลต้ารู้สึกว่าการเมืองหลวงเริ่มไหลเวียนในกึ่งกลางตนเอง ไม่นานเธอก็ช่วยวางจานในครัว และรู้สึกขี้เกียจที่จะสนใจเหล่านั้น หลังจากล้างมือเสร็จ เธอกลับออกมา ครอว์ได้กลับเข้าสู่ห้องนั่งเล่น เขาจุดซิการ์แล้วกลิ่นควันที่เหม็นเอ่อลอยไปในห้องนั่งเล่น “ได้นั่งไหม!” เขาเห็นไวโอเลต้าทำให้เธอนั่งบนโซฟา ไวโอเลต้านั่งและจ้องไปที่คุณครอว์ เธอรอให้เขาให้การสอนบทเรียนแรกประสบการณ์อย่างจริงจัง ชายแก่จ้องไปที่เพดานและควันซิการ์ในปากอย่างต่อเนื่อง สองคนต่างไม่พูดคุยกัน บรรยากาศเงียบสงบผ่านไปประมาณห้าไม่นาที ครอว์ก็มีคำพูด “ก่อนที่ผมจะเริ่มให้ความรู้ความสามารถเหล่านี้ที่คุณเข้าใจว่ามันคือความยาก คุณต้องเข้าใจในสิ่งที่ลำบากต่อไปนี้” คุณครอว์พูดอย่างช้าๆ “ในประวัติศาสตร์มนุษย์แน่นอนที่สุด สิ่งที่ซับซ้อนและไม่มีวันทำนายที่สุดคือแนวโน้มของฟิวเจอร์ส อาชีพใดก็ไม่เทียบเท่ากับความบ้าคลั่งนี้”

การสอน

คุณครอว์จ้องมองไปที่ผนังดูเหมือนว่าตาเขาไปไกลเหลือเกิน “ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะแนะนำคุณว่าฟิวเจอร์สคืออะไร มันทำงานอย่างไร และมันเกิดขึ้นและพัฒนาขึ้นอย่างไรซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญอย่างยิ่ง สิ่งที่ผมจะบอกคุณคือ คุณไม่ควรได้ยินจากปากคนอื่น และมันอาจจะเป็นสิ่งที่คุณไม่มีวันเข้าใจ” คุณครอว์สูดหายใจ พักสงบ “ฟิวเจอร์สก็เหมือนเป็นรูปแบบชีวิต แต่เหมือนพอไวลต้า เกิดขึ้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่เล็กและมีชีวิตชีวา ความสัมพันธ์ระหว่างคนกับมันเหมือนการดูน้ำด้วยกล้องจุลทรรศน์ คือการมองโลกของชั้นสูงในขณะที่เงื่อนไขของโลกที่ต่ำกว่า ชีวิตในโลกที่ต่ำกว่านั้นในสายตาคุณก็เหมือนกับสวนที่ถูกจำกัดจากผู้คนภายนอก คุณดูเหมือนจะมองเห็นทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขา” ไวโอเลต้าเงียบฟังเมื่อคุณครอว์เริ่มเฉพาะเจาะจงในคำบอกเล่าของตนเอง และกลุ่มผู้ฟังของเขาที่ดึงดูดเธอไม่คิดในเรื่องอื่นความปล่อยภัยได้หายไปจากใจเธอ

การสื่อสาร

“ในโลกนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่คงที่ตลอดเวลาคือความตาย” คุณครอว์บอก “ชีวิตทุกคนหลบหนีจากมันไม่ได้ รวมถึงพอไวลต้าทุกคนก็หนีไม่พ้น ความรู้สึกทางจิตใจของผู้เห็นต้องตระหนักแน่ชัดว่าพอไวลต้าเอาเป็นชีวิตในอีกโลกหนึ่งที่หลุดพ้นจากการคงอยู่ของการเห็นตัวตนและต้องการเรียนรู้เหตุการณ์นอบน้อม และอันนี้หมายความว่า คนไม่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของพอไวลต้าชีวิตได้ ครั้นเมื่อฉันเริ่มที่จะก้าวเข้าสู่วงการนี้ ฉันมั่นใจว่าฉันสามารถควบคุมมันได้ แต่พอค้นพบหลังผ่านไปสี่สิบปี ความจริงคือ ฉันไม่สามารถควบคุมมันได้เลย ทั้งหมดนี้ฉันคือนักสังเกตการณ์ตลอดไปไม่ใช่ผู้ควบคุม”

การเรียนรู้เพิ่มเติม

คุณครอว์ผ่อนคลาย หยิบขาขึ้น เขาเริ่มพูดต่อ “คุณอาจจะรู้สึกว่าการบรรยายนั้นยุ่งยาก ในจริงนี้คำบรรยายของฉันเป็นการแสดงออกถึงจิตสำนึกของตัวเอง และบ่อยครั้งจะต้องให้คุณจับไฟในความคิดได้ตลอดเวลา บางอย่างที่ฉันบรรยายนั้นไม่ชัดเจนและต้องการความเข้าใจของคุณเพื่อให้สามารถจับความหมายได้ ตอนนี้เรามาคุยเกี่ยวกับพอไวลต้าต่อ”

กฎของพอไวลต้า

“ผู้สังเกตต้องรู้สึกตัวเองและพอไวลต้าทั้งคู่ เพื่อไม่ให้พยายามทำตัวเป็นผู้ควบคุม และต้องรักษาตัวเองให้อยู่ในฐานะผู้สังเกตการณ์ ในกระบวนการนี้ มีสามข้อที่คุณจะต้องปฏิบัติตาม: ประการแรก พอไวลต้ามีชีวิต มันสามารถหลบหลีก และสามารถเปลี่ยนแปลงตามสภาพแวดล้อมและเวลาด้วย สำหรับพอไวลต้าความคิดในอดีตไม่สามารถคาดการณ์อนาคตได้ เมื่อผู้สังเกตได้รู้จักพอไวลต้าในรูปแบบใหม่ กล่าวคือ จะเกิดการกลายพันธุ์ โดยพอไวลต้าแน่นอนจะมีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ไม่รู้จักของผู้สังเกต และยังมีความฉลาดพอที่จะหลีกเลี่ยงการถูกจับได้โดยผู้สังเกต”

การเข้าใจเพิ่มเติม

“ดังนั้น ในการเข้าใจพอไวลต้าอย่างแรก ควรมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ประการที่สอง คือพอไวลต้ามิอาจถูกจับได้อย่างไร จะมีความหมายว่า ความไม่สามารถควบคุมอย่างง่าย ๆ ว่ากันว่าผู้สังเกตไม่สามารถแยกพอไวลต้าออกจากพอต่าง ๆ เมื่อคุณลักลอบแยกครึ่ง จะเห็นพอไวลต้าทุกตุ่มก็กระจายออกไป นั่นหมายความว่า การรวมกันและสิ่งแวดล้อมอยู่ร่วมกัน ดังนั้น พอไวลต้าไม่ใช่เรื่องแค่เอกเทศ แต่ยังหมายถึงโลกใบใหญ่ที่อยู่เหนือความเข้าใจและความรู้ที่สำคัญ”

การสังคม

ประการที่สามคือความบริสุทธิ์ พอไวลต้าเป็นพอไวลต้า; มันไม่แทนสิ่งใด หรือทุกอย่างก็มิได้แทนมัน มันจะบริสุทธิ์และต้องการตามกฎเดียว หากพบที่อื่นนั่นก็หมายความว่าเป็นภาพลวงตา กล่าวคือพอไวลต้าสะท้อนโลกทั้งหลายอย่างแท้จริง อย่าลงรายละเอียดด้วยทฤษฎีอันซับซ้อนยิ่งขึ้น ความรู้ที่ลึกซึ้งมักค่อยๆ ทำให้พลาดพลั้งไม่พบเจอตนตนเอง” คุณครอว์ไม่ได้หันไปมองไวโอเลต้า เขายังคงสอนในลักษณะที่แปลกประหลาดอย่างมั่นคง ในฤดูกาลนี้อาจไม่ง่ายที่คนที่ไม่เข้าใจจะเห็นว่าการสอนที่แท้จริงจะเป็นนัยยะที่มีความขัดแย้งกันอย่างไร “คุณสามารถบอกฉันได้ไหม ว่าพอไวลต้าเดินตามกฎอะไร?” ไวโอเลต้า ถามเสียงเบา คุณครอว์หันมามองเธอ สักครู่ถามว่า “คุณรู้ไหม นักเทรดที่มีชื่อเสียงในตลาดฟิวเจอร์ส เช่น แฮงค์ คาเฟโร, เบอโต สเตน, ไมค์ ฮาร์ส?”