การเริ่มต้นด้วยทฤษฎีความยุ่งเหยิง

เมื่อเร็วๆ นี้ผมได้เห็นบทความ "จุดสำคัญในทฤษฎีความยุ่งเหยิง" จากบล็อกของเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งทำให้ผมเห็นด้วยอยู่บ้าง。ก่อนอื่นเราจะมาดูการแสดงออกของหลัก "ไม่มีสาเหตุในระบบที่ไม่เป็นเชิงเส้น" ในตลาดการเงินกัน ตัวอย่างเช่น มีแผ่นกระดาษขาวที่มีจุด A และ B ตอนนี้ให้คุณเชื่อมต่อจากจุด A ไปยังจุด B คุณคิดว่าคุณจะสามารถทำได้กี่เส้น? ผมเชื่อว่ามีหลายล้านเส้น。ในความเป็นจริง การคาดการณ์การเคลื่อนไหวในอนาคตของตลาดการเงินนั้นก็เหมือนกับการเชื่อมต่อระหว่างจุด A และ B ซึ่งผลลัพธ์การคาดการณ์นั้นย่อมมีความแตกต่างกันมากมาย อาจจะมีความเคลื่อนไหวของตลาดจริงๆ ตรงกับการคาดการณ์บางอย่าง หรืออาจจะไม่อยู่ในผลลัพธ์ที่คาดการณ์เลย

การคาดการณ์ในตลาดการเงิน

ข้อผิดพลาดของการคาดการณ์นั้นอาจจะมีขนาดใหญ่มากได้หรือไม่? เรามาทำให้ปัญหานี้ง่ายขึ้น ตรงนี้ไม่ใช่การคาดการณ์อนาคตจากสถานการณ์ปัจจุบัน แต่เป็นการฟื้นฟูอดีตจากสถานการณ์ปัจจุบัน นั่นคือ เมื่อเราทราบตำแหน่งที่แน่นอนของจุด A และ B หลังจากที่มีบางคนเดินจากจุด A ไปที่จุด B แล้ว เราสามารถให้คุณเดินกลับจากจุด B ไปที่จุด A โดยที่คุณไม่รู้ข้อมูลใดๆ และระหว่างจุด A และ B ไม่มีสิ่งอ้างอิงใดๆ ผมเชื่อว่า ผลลัพธ์จะไม่เหมือนกันเลย แถมยังเปรียบเหมือน กับการให้บางคนฟื้นฟูจากกราฟแท่งรายวันให้เป็นกราฟแท่งรายนาที ซึ่งความแตกต่างนั้นสามารถคาดหวังได้

การวิเคราะห์แนวโน้มของตลาด

และหากเราต้องการคาดการณ์การเคลื่อนไหวในอนาคตของตลาดการเงินนั้น ก็เปรียบเสมือนว่าเราทราบเพียงจุดเริ่มต้น แต่ไม่ทราบจุดสิ้นสุดเลย แต่กลับต้องอธิบายเส้นทางการวิ่งของมัน ถึงแม้ว่าจะเกี่ยวข้องกับหลัก "การตอบสนองอย่างสุดโต่งต่อเงื่อนไขเริ่มต้น"، "กฎพลังงาน" ก็ยังมีแสดงออกในตลาดการเงินเช่นกัน

ความผันผวนและความเสี่ยงในตลาด

นักฟิสิกส์อัจฉริยะ เช่น นิวตัน หลังจากการลงทุนในตลาดหุ้นล้มเหลวสองครั้ง เคยกล่าวว่าผมสามารถคำนวณวงโคจรของดาวเคราะห์ได้ แต่ไม่สามารถคำนวณความบ้าคลั่งของมนุษย์ได้。ปฏิกิริยาของผู้คนต่อสถานการณ์เดียวกันอาจมีลักษณะหลายหลาย การประเมินปฏิกิริยาของคนคนหนึ่งต่อข้อมูลที่เฉพาะเจาะจงนั้นก็ยากแล้ว แล้วจะประเมินการตอบสนองร่วมกันของกลุ่มนักลงทุนทั้งหมดได้อย่างไร? ส่งผลให้ "ทฤษฎีการเงินพฤติกรรม" เกิดขึ้น ซึ่งได้นำปัจจัยทางจิตวิทยาเข้าไปในเศรษฐกิจ

เวลาและอิทธิพลของมัน

หลัก "การตอบสนองอย่างสุดโต่งต่อเงื่อนไขเริ่มต้น" จะกำหนดทิศทางแนวโน้ม หากนักลงทุนมีความเห็นพ้องต้องกันต่อข้อมูลนั้นมาก แนวโน้มก็จะแจ่มชัดยิ่งขึ้น; "กฎพลังงาน" จะกำหนดความเข้มข้นของแนวโน้ม ยิ่งนักลงทุนมีการตอบสนองต่อข้อมูลนั้นอย่างรุนแรง ตลาดการเงินก็จะยิ่งมีความผันผวนมากขึ้น ทฤษฎี "การสะท้อน" ของซอโรสได้รวมทั้งสองด้านนี้เข้าด้วยกันอย่างดี และในมิติของเวลาซึ่งผลกระทบของมันมีขนาดใหญ่ การขยายเวลาออกไปก็จะทำให้ความเปลี่ยนแปลงเกิดมากขึ้น

ความเป็นแฟรคทัลในตลาดการเงิน

ตอนนี้มาดูกันว่าอิทธิพลการขยายนี้จะแสดงออกในตลาดการเงินอย่างไร เช่น ในเวลา 24 ชั่วโมงเดียวกัน เราสังเกตประเภทการซื้อขายที่แตกต่างกันในช่วงเวลาต่างๆ ตั้งแต่ 1 นาที 5 นาที 15 นาที 30 นาที 1 ชั่วโมง 4 ชั่วโมง และกราฟรายวัน เราพบว่าช่วงเวลาที่สั้นลงจะทำให้รูปแบบของแท่งเทียนนั้นซับซ้อนมากขึ้น เมื่อเราเห็นกราฟรายวัน แท่งเทียน 2 มิติก็กลายเป็นแค่แท่งเดียวในหนึ่งมิติ หากเราใช้ช่วงเวลาใหญ่ขึ้น เช่น รายเดือน รายไตรมาส รายปี… หากช่วงเวลาใหญ่พอ แท่งเดียวอาจกลายเป็นจุดหนึ่ง

มุมมองและความเข้าใจในความเปลี่ยนแปลง

กล่าวคือ หากเราใช้มุมมองที่เพียงพอในระดับมหภาค วัตถุก็สามารถกลายเป็นพื้นที่ พื้นที่จะกลายเป็นเส้น เส้นอาจกลายเป็นจุด และหลังจากนั้นจุดจะกลายเป็นอะไร ผมไม่ทราบ นี่เหมือนกับว่าเมื่อเราอยู่บนโลก เรารู้สึกว่าโลกควรเป็นพื้นผิว แต่เมื่อเราอยู่ในอวกาศ เราตระหนักว่าโลกจริงๆ แล้วเป็นทรงกลม ซึ่งเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของการเปลี่ยนแปลงจากพื้นที่เป็นพื้นผิว

สรุปและข้อคิดสุดท้าย

ในแง่นี้ เวลาอาจเป็นแนวคิด "มิติพิเศษ" เพราะในมิติสามมิติแบบดั้งเดิม เช่น ความยาว ความกว้าง ความสูง การเปลี่ยนแปลงใดๆ บนแกนหนึ่งจะไม่มีผลต่ออีกสองมิติ เช่น การเปลี่ยนความสูงจะไม่มีผลต่อความยาวและความกว้าง แต่เมื่อเวลามีการเปลี่ยนแปลง จะส่งผลกระทบต่อมิติทั้งสามพร้อมกัน